Όταν λέμε «πράσινη ανάπτυξη», προφανώς εννοούμε το να βάψεις το βουνό με ανεμογεννήτριες, να τσιμεντώσεις το δάσος για να περάσει η γραμμή μεταφοράς και να ρίξεις και λίγο πράσινο σπρέι πάνω στα νομικά έγγραφα για να φαίνονται οικολογικά. Στην περίπτωση της Εύβοιας, λοιπόν, έχουμε το εξής σουρεαλιστικό φαινόμενο: μια καταστροφή ντυμένη επένδυση, πασπαλισμένη με 600 εκατομμύρια ευρώ και φιλτραρισμένη μέσα από τις «εγκεκριμένες» (βλ. απαλλαγμένες από ενοχλητικές αντιρρήσεις) αποφάσεις του ΣτΕ.
Από πού να ξεκινήσει κανείς; Από την περιβαλλοντική υποκρισία ή την αδιαφορία προς την τοπική κοινωνία; Διότι εδώ δεν μιλάμε για απλή παράκαμψη των ανησυχιών των κατοίκων, αλλά για ισοπέδωσή τους με ρόδες φορτηγού μεταφοράς ανεμογεννήτριας. Τρεις δήμοι και κάμποσοι πολίτες, σωματεία, οικολογικές οργανώσεις, φώναξαν για την περιβαλλοντική επιβάρυνση, την αλλοίωση του τοπίου, την καταστροφή του οικοσυστήματος. Το ΣτΕ απάντησε, με την γνωστή του χάρη και ευαισθησία: «Δεν βλέπουμε πρόβλημα. Επόμενος!»
Η Εύβοια, που έχει ήδη πληρώσει ακριβά το τίμημα της ανάπτυξης (φωτιές, πλημμύρες, καταστροφές), μετατρέπεται τώρα σε ενεργειακή χωματερή στο όνομα της πράσινης μετάβασης. Και το πράσινο εδώ δεν είναι το χρώμα της φύσης, αλλά αυτό του χρήματος. Γιατί πλέον τα πάντα –δάση, κορυφογραμμές, νόμοι, κοινωνίες– θυσιάζονται στο βωμό του κέρδους. Όπως θα έλεγε και ένας επενδυτής με οικολογικές ευαισθησίες: «Το περιβάλλον είναι υπέροχο, μέχρι να πρέπει να περάσει γραμμή υπερυψηλής τάσης».
Και φυσικά, πίσω από όλα αυτά, οι γνωστοί μεγάλοι όμιλοι. Η Motor Oil, που από πετρελαϊκός κολοσσός μετατράπηκε σε “πράσινος πρωταθλητής”, με τη βοήθεια της EDPR, που έφερε κι αυτή την τεχνογνωσία της από την Πορτογαλία – γιατί αν είναι να κόψεις δάσος, τουλάχιστον κάν’ το με ευρωπαϊκή φινέτσα. Το εντυπωσιακό είναι ότι όλα αυτά εντάσσονται στις “στρατηγικές επενδύσεις”. Που μεταφράζεται ως: “Επενδύσεις που κανείς δεν μπορεί να σταματήσει, ακόμη κι αν χτίζουν πάνω σε αρκούδες που κοιμούνται”.
Το ΣτΕ, βέβαια, απεφάνθη ότι «δεν διαταράσσεται η ακεραιότητα προστατευόμενων περιοχών». Ίσως επειδή πλέον δεν έχει μείνει και τίποτα για να διαταραχθεί. Οι ανεμογεννήτριες φυτρώνουν στις κορυφογραμμές σαν τα μανιτάρια μετά από καταιγίδα, και τα μόνα που δεν προστατεύονται είναι οι άνθρωποι που ζουν εκεί.
Κλείνοντας, είναι σχεδόν σαρκαστικό ότι μια τέτοια οικολογική, υποτίθεται, επένδυση καταλήγει να καταστρέφει τη φύση. Το να βάλεις ανεμογεννήτριες δεν σε κάνει αυτόματα περιβαλλοντικό ήρωα – όπως το να φοράς ποδιά δεν σε κάνει χειρουργό. Χρειάζεται σχέδιο, σεβασμός στον τόπο και στους ανθρώπους του, και κυρίως, να μην έχεις για θεό σου το ταμείο. Δυστυχώς, στην περίπτωση της Εύβοιας, το μόνο που φυσάει δυνατά είναι ο άνεμος της απληστίας.
