Δεν μπορείς να μιλάς για «κλάψες» όταν άνθρωποι ακόμα θρηνούν τα παιδιά τους, όταν δεν έχει αποδοθεί δικαιοσύνη, και όταν η κοινωνία ζητάει απαντήσεις και ευθύνες. Αυτό δεν είναι «πολιτική κριτική», είναι προσβολή στη μνήμη των θυμάτων και στον ανθρώπινο πόνο.
Όσον αφορά τη γενικότερη οργή απέναντι στην κυβέρνηση, είναι φυσική αντίδραση. Όταν νιώθεις πως υπάρχει συγκάλυψη, απουσία ευθύνης και απανθρωπιά, η εμπιστοσύνη στη δημοκρατία και στους θεσμούς τραυματίζεται βαριά.
Όμως για να αλλάξει κάτι πραγματικά, η οργή πρέπει να μετατραπεί σε συνειδητή, συλλογική δράση: απαίτηση για λογοδοσία, συμμετοχή στην πολιτική διαδικασία, ενημέρωση, διεκδίκηση δικαιοσύνης.
