Κάθε Πάσχα, σε χωριά και πόλεις, σε αυλές και μπαλκόνια, η Ελλάδα στήνει μια γιορτή χαράς. Σουβλίζουμε, γελάμε, πίνουμε, τσουγκρίζουμε αυγά, και φυσικά… αποκεφαλίζουμε αρνιά. Κλασικά πράγματα.
Γιατί ως γνωστόν, τι είναι η Ανάσταση χωρίς λίγο αίμα στην αυλή; Ο Χριστός αναστήθηκε και εμείς απαντάμε με σούβλα. Κάθε χρόνο, χιλιάδες αμνοερίφια περνούν από το λιβάδι στη… λαδόκολλα, στο όνομα μιας παράδοσης που μοιάζει πιο πολύ με σκηνή από ταινία τρόμου παρά με θρησκευτική γιορτή.
«Έθιμο», λένε. Ναι, γιατί ό,τι βαφτίζεις «έθιμο» αποκτά και ηθικό άλλοθι. Αν αύριο αρχίσουμε να καίμε φρυγανιές για τον Άγιο Τόστ, σε 100 χρόνια θα λέμε: «Μα έτσι το κάνανε οι παππούδες μας!»
Μη με παρεξηγείς. Δεν έχω τίποτα με τη γιορτή, τη συνάντηση με την οικογένεια, τα αστεία του θείου που λέει τα ίδια 20 χρόνια. Αλλά μήπως ήρθε η ώρα να αναθεωρήσουμε το concept «σφαγή + χαρά»;
Μπορούμε να γιορτάσουμε τη ζωή χωρίς να αφαιρούμε άλλη. Μπορούμε να αφήσουμε το αρνάκι να βελάζει ευτυχισμένο και να του πούμε «Καλή Ανάσταση» από μακριά — ιδανικά χωρίς να κρατάμε σουβλί.
Γιατί αν ο Χριστός ξαναγυρίσει και δει τι γίνεται κάθε Πάσχα… μάλλον θα ξανασταυρωθεί μόνος του από ντροπή.
