Ο Πάπας Φραγκίσκος — ο «πάπας των φτωχών» όπως βαφτίστηκε από τα ΜΜΕ — αποχαιρέτησε τον μάταιο τούτο κόσμο και πήρε, επιτέλους, το εισιτήριο για τη ζωή όπου υποτίθεται θα ζήσουν καλά οι φτωχοί. Ιδανικό κλείσιμο για τον πιο διάσημο CEO του πνευματικού marketing: ένας άνθρωπος που, ενώ φορούσε λευκά και μιλούσε για ταπεινότητα, κυβερνούσε μια από τις πλουσιότερες και πιο αδιαφανείς εταιρείες στον κόσμο — το Βατικανό.
Αναμφίβολα, είχε στιγμές που έσπαγε τα πρωτόκολλα: αγκάλιαζε λεπρούς, μιλούσε για την κλιματική αλλαγή, καταδίκαζε την απληστία. Κι όλα αυτά συγκινούσαν το φιλοθεάμον κοινό. Όμως, παρά τα φώτα και τα χειροκροτήματα, καμία από τις Βατικανινές επαύλεις δεν πουλήθηκε για να ταΐσει άστεγους. Καμία περιουσία δε μοιράστηκε στους κατατρεγμένους. Το status quo παρέμεινε, στολισμένο απλώς με ωραία λόγια και PR χρυσόσκονη.
Οι φτωχοί, λοιπόν, δεν ήταν αντικείμενο φροντίδας — ήταν εργαλείο. Όσο υπάρχουν, δικαιολογούνται θαύματα, φιλανθρωπίες, μετάνοιες και ουράνια ανταμοιβή. Χωρίς φτώχεια, τι λόγο ύπαρξης θα είχε μια θρησκεία που υπόσχεται παράδεισο στους βασανισμένους; Και τι θα ’κανε η Εκκλησία χωρίς πρόβατα να καθοδηγήσει;
Ο Πάπας Φραγκίσκος μπορεί να πέρασε ως μεταρρυθμιστής, αλλά το σύστημα παρέμεινε απαράλλαχτο. Και τώρα, ίσως όντως να βρίσκεται σε έναν κόσμο καλύτερο — τον ίδιο που υποσχέθηκε στους φτωχούς, χωρίς να χρειαστεί να τους δώσει τίποτα σε τούτον εδώ.
Έφυγε όπως έζησε: με λόγια για τους φτωχούς και τα χέρια στις τσέπες — των άλλων.
Ο αγανακτισμένος Πάπας Φραγκίσκος χτυπά το χέρι μιας γυναίκας για να ελευθερωθεί στη συγκέντρωση της Πρωτοχρονιάς
