Σε αυτό το στιγμιότυπο αστικού μεγαλείου, δεσπόζει ένα “καλάθι απορριμμάτων” που έχει ξεχάσει τον βασικό του ρόλο: να είναι… καλάθι.
Σαν υπάλληλος που έμεινε μόνο με την ταμπέλα και παραιτήθηκε από τα καθήκοντά του, στέκεται περήφανα κουφάρι — κίτρινο, άδειο, και άχρηστο.
Το μόνο που απομένει είναι ένα κέλυφος, μια υπόσχεση καθαριότητας που προδόθηκε μεγαλοπρεπώς.
Ο περαστικός, αντικρίζοντας αυτό το έκτρωμα, έχει δύο επιλογές: να ρίξει τα σκουπίδια του με απελπισία στην τρύπα που κάποτε οδηγούσε σε κάδο ή να τα κρατήσει μαζί του, σκεπτόμενος πως τελικά, η ζωή είναι γεμάτη άδειες προσδοκίες και τρύπιες υποδομές.
Το λυπηρότερο; Κανείς δεν φαίνεται να συγκινείται. Ούτε καν το ταπεινό κουτάκι του καφέ στο πεζοδρόμιο, που προτίμησε να αυτοεξοριστεί παρά να συμμετάσχει σε αυτό το θέατρο παραλόγου.
Το καλάθι-φάντασμα είναι σύμβολο: μιας φροντίδας που δεν ήρθε ποτέ, μιας συντήρησης που χάθηκε στη μετάφραση και μιας χώρας που πολλές φορές πασχίζει να δείξει πολιτισμένη… με ένα πινέλο ασβέστη.
Όσο για το ίδιο το καλάθι; Μένει εκεί, να θυμίζει ότι τα μεγαλύτερα ναυάγια δεν γίνονται πάντα στη θάλασσα, αλλά και στα πεζοδρόμια.
