Φαντάσου να περπατάς σε ένα μονοπάτι, ανάμεσα σε σκιερές φυλλωσιές, ενώ από κάπου κοντά ακούς τον ήχο του νερού να πέφτει — ένας διαρκής παφλασμός που σε τραβάει, σαν υπόσχεση δροσιάς. Έτσι σε υποδέχονται οι καταρράκτες του Δρυμώνα, σε υψόμετρο 620 μέτρων, στα βόρεια της Εύβοιας. Μόλις τέσσερα χιλιόμετρα μετά το Μοναστήρι του Οσίου Δαυίδ, ακολουθώντας τον δρόμο που ξεκινά από τις Ροβιές, ξεδιπλώνεται μπροστά σου μια μικρή, καλά κρυμμένη όαση φυσικής μαγείας.
Ο μεγαλύτερος από τους καταρράκτες ρίχνει τα νερά του από ύψος 15 μέτρων, δημιουργώντας μια θεαματική εικόνα που κόβει την ανάσα. Οι μικρότεροι καταρράκτες, λιγότερο θεαματικοί αλλά εξίσου γοητευτικοί, γλιστρούν απαλά πάνω στο βράχο, σχηματίζοντας αυλακώσεις που μοιάζουν με φυσικά έργα τέχνης. Η συνολική εικόνα είναι παραμυθένια. Το νερό, τα βράχια, οι ήχοι της φύσης και το φως που φιλτράρεται μέσα από το φύλλωμα, φτιάχνουν ένα τοπίο που μοιάζει βγαλμένο από κινηματογραφική σκηνή.
Το μονοπάτι προς τους καταρράκτες διασχίζει ένα τοπίο πλούσιο σε βλάστηση — ή τουλάχιστον, έτσι ήταν κάποτε. Γιατί αν και η διαδρομή ακόμα προσφέρει στιγμές ηρεμίας, ο επισκέπτης δεν μπορεί να αγνοήσει την απώλεια. Πριν τις καταστροφικές φωτιές που σημάδεψαν τη βόρεια Εύβοια, η περιοχή ήταν περιτριγυρισμένη από εντυπωσιακή χλωρίδα. Μαύρες Πεύκες, Φράξοι (γνωστοί και ως Μελιές), Χαλέπιες Πεύκες και πολλά άλλα σπάνια είδη δέντρων συνέθεταν ένα μοναδικό σκηνικό φυσικού πλούτου. Σήμερα, πολλά από αυτά έχουν χαθεί. Η εικόνα είναι πιο λιτή, πιο τραχιά, αλλά το νερό συνεχίζει να κυλά, λες και αρνείται να σταματήσει — σαν πείσμα της φύσης απέναντι στην καταστροφή.
Υπάρχουν δύο ιστορίες για το όνομα “Δρυμώνας”. Η πρώτη λέει πως το τοπωνύμιο προέρχεται από το “δριμύ ψύχος” που επικρατεί στην περιοχή τους χειμερινούς μήνες. Η δεύτερη, πιο ποιητική, θέλει το όνομα να προέρχεται από τις δρυς – τις βελανιδιές – που κάποτε κάλυπταν πυκνά τα γύρω βουνά. Και οι δύο εκδοχές κουβαλούν κάτι αληθινό, κάτι που εξηγεί το χαρακτήρα του τόπου: μια άγρια ομορφιά, τραχιά αλλά και γοητευτική, που αντέχει στον χρόνο και στα στοιχεία της φύσης.
Παρά την οικολογική πληγή που άφησαν οι φωτιές, οι καταρράκτες του Δρυμώνα παραμένουν ένας τόπος που αξίζει να επισκεφτεί κανείς. Όχι μόνο για την ομορφιά τους, αλλά και για αυτό που συμβολίζουν: την επιμονή της φύσης να συνεχίσει, να αναγεννηθεί, να προσφέρει. Και καθώς κάθεσαι δίπλα στα νερά, με το βλέμμα χαμένο στην κίνηση της πτώσης, δεν μπορείς παρά να νιώσεις μια βαθιά, σχεδόν πρωτόγονη σύνδεση με το τοπίο. Με μια λέξη; Ζωντανό. Θες να πας, έτσι δεν είναι;
